Κάλεσμα για τη δημιουργία πρωτοβουλίας συντροφισσών και συντρόφων
σχετικά με την ψυχική υγεία στις πολιτικές διαδικασίες.
Η πρωτοβουλία για το κάλεσμα πάρθηκε μετά από εμπειρίες και συζητήσεις τόσο μέσα στην ομάδα όσο και εκτός αυτής. Πρόκειται για ένα ζήτημα αρκετά περίπλοκο που δεν αφορά μόνο μια χούφτα ανθρώπων, οι οποίοι με έναν τρόπο ασχολούνται ήδη με αυτό. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε πως μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να ξεκινήσει μόνο από περισσότερο κόσμο, με τον οποίο κινούμαστε μαζί και μας απασχολούν κοινά ερωτήματα.
Το θέμα με το οποίο ασχοληθήκαμε μέσα σε αυτές τις συζητήσεις πιο συγκεκριμένα είναι η δυσκολία συμμετοχής που (ανα)γεννάται μέσα στους κόλπους του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού-αυτόνομου χώρου για κάθε άτομο που ζει (αντιλαμβανόμενο ή μη) ένα ψυχικό πόνο. Η δυσκολία, δηλαδή, του να συμμετέχεις ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που περιλαμβάνονται στις εκάστοτε πολιτικές ατζέντες (από τις συνελεύσεις μέχρι το δρόμο). Αναγνωρίζουμε ότι τα ψυχικά προβλήματα δεν περιορίζονται μόνο σε μια παρεμπόδιση στο επίπεδο λειτουργικότητας, που ορίζεται στο πλαίσιο παραγωγής-κατανάλωσης, αλλά μπορούν να έχουν επιπτώσεις στις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου, να εμποδίζουν δραστηριότητες, να επιβαρύνουν την καθημερινότητα -αλλά και να επιβαρύνονται από αυτήν- με ένα φορτίο οδύνης, εν δυνάμει μη διαχειρίσιμο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσουμε και το πολιτικό πεδίο ως κατεξοχήν πεδίο επιλογών, αυτοκαθορισμού και συλλογικής διαχείρισης. Επομένως, θεωρούμε ότι η δυσκολία ή αδυναμία συμμετοχής κάθε υποκειμένου δεν αποτελεί μια κατάσταση την οποία δημιουργεί το ίδιο από μόνο του, αλλά είναι διαδραστική με αρκετούς παράγοντες, από τα υπόλοιπα υποκείμενα, μέχρι τις ίδιες τις πολιτικές δομές, τις πολιτικές διαδικασίες και τις νοοτροπίες των υποκειμένων. Μέσα από την κατάθεση κοινών και μη εμπειριών, καταλήξαμε σε μια προβληματική, η οποία έχει να κάνει με τη σχέση του «χώρου» με ζητήματα «ψυχικής υγείας» και την αδυναμία τόσο του ίδιου του «χώρου» όσο και των ανθρώπων που έχουν ζητήματα να τα επικοινωνήσουν. Στην ουσία, αυτό είναι και το επίδικο θέμα αυτού του εγχειρήματος.
Ο ίδιος ο «χώρος» και οι νοοτροπίες που τον διακατέχουν δεν είναι ξεκομμένες από το κοινωνικό περιβάλλον και δεν μπορούν να αναγνωσθούν εκτός αυτού. Από τη στιγμή, που το κυρίαρχο μοντέλο, από τον ορισμό της υγείας μέχρι τις θεραπείες και την ατομική προσέγγιση που τις διαπερνά, λειτουργεί εντελώς χρηστικά και φορμαλιστικά, τα όρια της ανάγνωσης της ψυχικής υγείας δεν μπορούν να διαφέρουν σε οποιοδήποτε σχηματισμό. Εν ολίγοις, ακόμα και ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι σε θέση να διαχειριστούν την τρέλα ή την «παραξενιά» του καθενός και της καθεμίας, μόνο με τη διακήρυξη του ριζοσπαστισμού τους.
Άλλωστε, οι νοοτροπίες και οι δομές αλλάζουν μόνο όταν το «άλλο»
αναγνωρίζει και αντιμετωπίζει την βαρβαρότητα του «κυρίαρχου». Η μη αναγνώριση του ψυχολογικού μέσα στον χώρο, αποτελεί ένα θέμα που συνδέεται με συγκεκριμένες νοοτροπίες που κυριαρχούν τόσα χρόνια σε αυτόν: με σεξιστικές στάσεις, με δυναμικές πείρας και εμπειριών, με καταστάσεις ρόλων. Επιπλέον, πέρα από τα υποκείμενα, συνδέεται με γενικότερα πλαίσια, έχει να κάνει, δηλαδή, και με τις ίδιες τις διαδικασίες που επιτρέπουν, συντηρούν και, πολλές φορές, ενισχύουν τις προαναφερόμενες συμπεριφορές.
Για παράδειγμα, ένας σύντροφος, ο οποίος ζει με φοβίες ή άγχος (άσχετα με το αν αυτές δημιουργήθηκαν μέσα σε πολιτικές διαδικασίες ή όχι), είναι αναγκασμένος να ζει με το φόβο και το άγχος της απόρριψης ή της άτυπης περιθωριοποίησης του μέσα στο ίδιο το πολιτικό του περιβάλλον. Παράλληλα, βρίσκεται σε ανήμπορη θέση να εξηγήσει και να καταθέσει τους προβληματισμούς του, κυρίως λόγω της μη κατανόησης από την πλευρά των υπολοίπων. Στις περιπτώσεις κρίσεων ή και διαταραχής πανικού, η ίδια η κατάσταση υποβιβάζεται σε δειλία ή φόβο. Τώρα, αν στη θέση του συντρόφου βάζαμε μια συντρόφισσα, τα πράγματα είναι πιο εύκολα.. Είναι γυναίκα.
Ακολουθώντας τις παραπάνω σκέψεις και αντιλαμβανόμενοι την απουσία μιας συζήτησης στο εσωτερικό του ίδιου του χώρου, σκεφτήκαμε πως μια πρώτη επικοινωνία με άλλα άτομα που έχουν μια άμεση ή και έμμεση σχέση με το ψυχολογικό ζήτημα θα ήταν κάτι παραπάνω από θεμιτή. Επιπλέον, η συζήτηση και η αναζήτηση των αιτιών, που τόσα χρόνια το ζήτημα της ψυχικής υγείας υποβιβάζεται μέσα στον ίδιο τον χώρο, δεν είναι ούτε «αρμοδιότητα» μόνο μιας πολιτικής ομάδας που ασχολείται με την ψυχική υγεία, ούτε των ειδικών. Παράλληλα, δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά τους «ασθενείς» ή κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο συλλογικής διαχείρισης και δυναμικής. Προφανώς, δεν περιμένουμε ούτε προκρίνουμε μια όαση για το διαφορετικό μέσα στους κόλπους του χώρου, αλλά παλεύουμε συλλογικά για την διάρρηξη του ετεροκαθορισμού και της ίδιας της κανονικότητας στο σύνολο της κοινωνίας.
Με αυτή την λογική -και διευκρινίζοντας πως ως delirium, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε αυτό το εγχείρημα και με την εκκίνηση αυτού, δε συμμετέχουμε σε αυτό ως ομάδα αλλά ως άτομα- σας καλούμε σε κλειστή συζήτηση σε χρόνο που θα καθορίσουμε από κοινού.
Delirium
απόπειρες παρέκκλισης…