Category: Uncategorized

Οι εργαζόμενοι των  ψυχιατρείων Δαφνίου και «Δρομοκαΐτειου» πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Υγείας,  στο πλαίσιο τετράωρης στάσης εργασίας από τις 11 το πρωί με βάση τις αποφάσεις που έλαβαν στην πρόσφατη γενική τους συνέλευση.  Την Τετάρτη 30 Οκτώβρη θα συνεδριάσουν τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων εργαζομένων των 2 ψυχιατρείων με προοπτική κλιμάκωσης των κινητοποιήσεών τους. Ήδη υπάρχεισυγκεκριμένο αγωνιστικό πλαίσιο και πρόγραμμα δράσης σαν πρόταση για  αποκλεισμό των ταμείων των νοσοκομείων, κατάληψη των διοικήσεων των νοσοκομείων, κήρυξη 24ωρης απεργίας και στα 3 ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας (Δαφνί, «Δρομοκαΐτειο», Θεσσαλονίκης) και συμμετοχή στη γενική απεργία στις 6 Νοέμβρη.  «Δεν θα κάνω σε καμία περίπτωση ούτε βήμα πίσω από το περιεχόμενο του συμφώνου Λυκουρέντζου – Άντορ για τα ψυχιατρεία» ξεκαθάρισε η υφυπουργός Υγείας, Ζέτα Μακρή, στους εργαζόμενους σήμερα. Η κυβέρνηση, όπως άλλωστε προβλέπει και το σχετικό σύμφωνο, κινείται με μαθηματική ακρίβεια και εντός του χρονοδιαγράμματος, προς την  κατάργηση  των ψυχιατρείων μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού του 2015, στη διαθεσιμότητα του προσωπικού και στη γενικευμένη επιχειρηματική δράση στην ψυχική υγεία μέσω των λεγόμενων ΜΚΟ.  Οι εργαζόμενοι απαίτησαν νέα συνάντηση με την υφυπουργό την Παρασκευή 1 Νοέμβρη με κινητοποίηση που θα πραγματοποιήσουν έξω από το υπουργείο Υγείας.  Ανασύνταξη από το http://902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/30128/klimakonoyn-tis-kinitopoiiseis-toys-oi-ergazomenoi-sta-psyhiatreia-foto#/0  Το τέρας της πολιτικής Ζέτα Μακρή επικαλείται ένα σύμφωνο που υπέγραψε στις Βρυξέλες ο Λυκουρέντζος σαν υπουργός υγείας με τον επίτροπο Αντορ το Μάϊο του 2013, που αφορά εξέλιξη ενός προηγούμενου συμφώνου. Προβλέπεται η αποασυλοποίηση των ασθενών με πολλαπλές μεθόδους, ώστε να φύγουν από τα ιδρύματα και να πάνε σε ΜΚΟ, σε ιδιώτες ή άλλους ιδιωτικούς φορείς, μειώνοντας έτσι τα έξοδα γι αυτούς τους ασθενείς. Κάτω από το μανδύα της “ένταξης πίσω στην κοινωνία” κρύβεται η απόσυρση κονδυλίων από το κράτος και η υποχρέωση των ασθενών και συγγενών  τους να καλύψουν τα όποια κόστη προκύψουν από την αλλαγή.  Το θέμα είναι από τα πλέον άγρια της κρίσης καθώς πολλοί ασθενείς εγκαταλελειμένοι από συγγενείς θα πεταχτούν να ζήσουν μόνοι στο δρόμο.

Ετοιμάζονται να κλείσουν τα ψυχιατρικά ιδρύματα, διαμαρτυρίες εργαζομένων

Οι εργαζόμενοι των  ψυχιατρείων Δαφνίου και «Δρομοκαΐτειου» πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Υγείας,  στο πλαίσιο τετράωρης στάσης εργασίας από τις 11 το πρωί με βάση τις αποφάσεις που έλαβαν στην πρόσφατη γενική τους συνέλευση.  Την Τετάρτη 30 Οκτώβρη θα συνεδριάσουν τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων εργαζομένων των 2 ψυχιατρείων με προοπτική κλιμάκωσης των κινητοποιήσεών τους. Ήδη υπάρχεισυγκεκριμένο αγωνιστικό πλαίσιο και πρόγραμμα δράσης σαν πρόταση για  αποκλεισμό των ταμείων των νοσοκομείων, κατάληψη των διοικήσεων των νοσοκομείων, κήρυξη 24ωρης απεργίας και στα 3 ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας (Δαφνί, «Δρομοκαΐτειο», Θεσσαλονίκης) και συμμετοχή στη γενική απεργία στις 6 Νοέμβρη.  «Δεν θα κάνω σε καμία περίπτωση ούτε βήμα πίσω από το περιεχόμενο του συμφώνου Λυκουρέντζου – Άντορ για τα ψυχιατρεία» ξεκαθάρισε η υφυπουργός Υγείας, Ζέτα Μακρή, στους εργαζόμενους σήμερα. Η κυβέρνηση, όπως άλλωστε προβλέπει και το σχετικό σύμφωνο, κινείται με μαθηματική ακρίβεια και εντός του χρονοδιαγράμματος, προς την  κατάργηση  των ψυχιατρείων μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού του 2015, στη διαθεσιμότητα του προσωπικού και στη γενικευμένη επιχειρηματική δράση στην ψυχική υγεία μέσω των λεγόμενων ΜΚΟ.  Οι εργαζόμενοι απαίτησαν νέα συνάντηση με την υφυπουργό την Παρασκευή 1 Νοέμβρη με κινητοποίηση που θα πραγματοποιήσουν έξω από το υπουργείο Υγείας.  Ανασύνταξη από το http://902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/30128/klimakonoyn-tis-kinitopoiiseis-toys-oi-ergazomenoi-sta-psyhiatreia-foto#/0  Το τέρας της πολιτικής Ζέτα Μακρή επικαλείται ένα σύμφωνο που υπέγραψε στις Βρυξέλες ο Λυκουρέντζος σαν υπουργός υγείας με τον επίτροπο Αντορ το Μάϊο του 2013, που αφορά εξέλιξη ενός προηγούμενου συμφώνου. Προβλέπεται η αποασυλοποίηση των ασθενών με πολλαπλές μεθόδους, ώστε να φύγουν από τα ιδρύματα και να πάνε σε ΜΚΟ, σε ιδιώτες ή άλλους ιδιωτικούς φορείς, μειώνοντας έτσι τα έξοδα γι αυτούς τους ασθενείς. Κάτω από το μανδύα της “ένταξης πίσω στην κοινωνία” κρύβεται η απόσυρση κονδυλίων από το κράτος και η υποχρέωση των ασθενών και συγγενών  τους να καλύψουν τα όποια κόστη προκύψουν από την αλλαγή.  Το θέμα είναι από τα πλέον άγρια της κρίσης καθώς πολλοί ασθενείς εγκαταλελειμένοι από συγγενείς θα πεταχτούν να ζήσουν μόνοι στο δρόμο.

Ετοιμάζονται να κλείσουν τα ψυχιατρικά ιδρύματα, διαμαρτυρίες εργαζομένων

…κείμενο σε σχέση με τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών την άνοιξη του 2012

 Ο πρόσφατος διασυρμός των οροθετικών γυναικών μέσω των mediaκαι η προφυλάκισή τους αποτελεί – μέχρι στιγμής – το τελευταίο επεισόδειο στην γελοιότητα που ονομάζεται «υγεινομική βόμβα». Ακόμα και το τελευταίο blogτοπικών ειδήσεων ανακαλύπτει υγειονομικές βόμβες από σκουπίδια αφημένα πλάι στους κάδους. Πέρα, όμως, από την πιασάρικη χρήση του όρου από τους λειτουργούς του θεάματος είναι εμφανής μια κεντρική διαδικασία που, με επίκεντρο την υγεία (και την απειλή της), διαμορφώνει ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, το οποίο τείνει προς τη μονιμότητα. Και σ’αυτή τη διαδικασία συναρθρώνονται διάφορες δομές εξουσίας: από το επίσημο κράτος με τους μπάτσους και τις υγεινομικές υπηρεσίες του μέχρι τα media, τις φαρμακοεταιρίες, τις μκο και τη σαβούρα του πατριωτικού χώρου.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η δημόσια υγεία «απειλούνταν» από τον ιό των πουλερικών και τη γρίπη των χοίρων, ενώ σχεδόν μια δεκαετία πίσω το ίδιο έργο παίχτηκε και με τον ιό sars. Ήταν τότε που σε πολλές χώρες κομμάτια του πληθυσμού έμπαιναν σε καραντίνα και αποκλείονταν από καθημερινές δραστηριότητες ενώ σε δημόσιους χώρους πραγματοποιούνταν υγεινομικοί έλεγχοι. Το ελληνικό κράτος συμμετείχε σ’ αυτή τη διαδικασία καλώντας μαζικά τον πληθυσμό να εμβολιαστεί και να πάρει τα μέτρα του, ενώ δεν ήταν σπάνια η εικόνα να κυκλοφορούν άτομα με χειρουργικές μάσκες σε μετρό και άλλους δημόσιους χώρους. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι αυτοί οι «ιοί – φονιάδες» προκάλεσαν απειροελάχιστους θανάτους σε σύγκριση με την απλή εποχιακή γρίπη. Παρόλα αυτά δημιουργήθηκε μια χρυσή παρακαταθήκη ως προς τη διαχείριση πληθυμού «όταν υπάρχει ανάγκη».

Την αμέσως επόμενη περίοδο η «απειλή» της δημόσιας υγείας αποτελεί βασικό ιδεολογικό εργαλείο της κρατικής αντιμεταναστευτετικής πολιτικής. Η πηγή του «κακού», ενώ αφορούσε μη ανθρώπινους παράγοντες, τώρα περιλαμβάνει συγκεκριμένα κομμάτια του πληθυσμού. Ξαφνικά οι πλατείες του κέντρου που αράζουν πολλοί μετανάστες, τα σπίτια και οι οικισμοί που μένουν αποτελούν υγεινομικές βόμβες, όπου χρειάζεται κρατική παρέμβαση και η οποία πραγματοποιείται με στρατιωτικούς όρους . Η απαγόρευση εξόδου των μεταναστών από τον καταυλισμό στο λιμάνι της Πάτρας και μετέπειτα ο εμπρησμός του καταυλισμού, οι συνεχείς επιθέσεις των μπάτσων στο χώρο που έμεναν μετανάστες στην Ηγουμενίτσα, τα καθημερινά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας και η εκδίωξη τους από τα κτίρια που έχουν καταληφθεί για να εξασφαλίσουν τη στέγαση (παλιό εφετείο, Κολούμπια κλπ) συνθέτουν μια διαδικασία που από τη μια σπρώχνει τους μετανάστες στην εξαθλίωση και στη συνέχεια τους παρουσιάζει ως απειλή για τη δημόσια υγεία. Για να έρθει μετά το στοργικό κράτος να δώσει τη λύση, δηλαδή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – τα οποία παρουσιάζονται σαν πεντάστερα ξενοδοχεία.

Στο πλαίσιο της ίδιας αντιμεταναστευτικής εκστρατείας είχε χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα της «υγεινομικής βόμβας» για τις μετανάστριες εκδιδόμενες στο κέντρο της Αθήνας αρκετούς μήνες νωρίτερα. Για να γενικευτεί, τώρα, σε όσες γυναίκες δούλευαν στο πεζοδρόμιο, εξορθολογιοποιώντας ταυτόχρονα τα οργανωμένα κυκλώματα της πορνείας.

Μέσα σ’ όλη αυτή τη συνθήκη, και ειδικά στα πρόσφατα γεγονότα, φάνηκε εύγλωτα ο ρόλος και η λειτουργία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (κεελπνο). Το εν λόγω κέντρο, όντας από 1992 εποπτευόμενο και χρηματοδοτούμενο από το υπουργείο υγείας, έχει στην αρμοδιότητά του την πραγματοποίηση ερευνών και την πρόταση πολιτικών στρατηγικών που αφορούν τη «δημόσια υγεία». Γενικά, θα λέγαμε ότι από τη μια δρα ως ιδεολογικός μηχανισμός, ταγμένος στην προώθηση του υγειινισμού, αναγνωρίζοντας σε κάθε σημείο «κινδύνους» για την υγεία (με εκστρατείες πληροφόρησης του στυλ «πώς να πλένετε σωστά τα χέρια σας», «πώς να μην κολλήσετε ασθένειες από τα κουνούπια» κλπ). Κι από την άλλη, δρα ως συμπληρωματικό κομμάτι της αστυνομίας απέναντι στα υποκείμενα που παίνουν στο στόχαστρο της δημόσιας τάξης, με ένα τρόπο που φανερώνει ότι η κοινωνική πρόνοια είναι η ανεστραμμένη μορφή του κράτους ασφάλειας.

Και όπως ειπώθηκε, κύριο αντικείμενο της σύγχρονης βιοπολιτικής είναι οι μετανάστες και η διαχείρισή τους. Έτσι, λοιπόν, αρχές Απρίλη, οι πρώην υπουργοί υγείας και προ.πο θα ανακοινώσουν «ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προστασίας της δημόσιας υγείας από τους λαθρομετανάστες»[1] το οποίο πατάει στους εξής 6 άξονες:

1) Θα ερευνηθούν και θα διαπιστωθούν ποιες είναι οι μολυσματικές ασθενείες που μεταφέρουν κάποιοι από τους μετανάστες που εισέρχονται παράνομα στη χώρα

2) Θα γίνονται υποχρεωτικοί έλεγχοι σε όλους του μετανάστες, και όχι προαιρετικοί, όπως ήταν μέχρι τώρα

3) Θα δημιουργηθούν στα νοσοκομεία ειδικοί χωροί που θα φυλάσσονται από την αστυνομία και στους οποίους θα μεταφέρονται όλοι οι μετανάστες που αντιμετωπίζουν κάποια μολυσματική ασθένεια

4) Θα υπάρχουν σαφείς περιορισμοί στην απασχόληση έτσι ώστε να μην εργάζονται μετανάστες σε θέσεις που επηρεάζουν τη δημόσια υγεία

5) Κλιμάκια αστυνομικών σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ θα ελέγχουν με κινητές μονάδες λαθρομετανάστες

6) Θα δημιουργηθεί μια γραμμή επικοινωνίας όπου ο πολίτης θα μπορεί να καλεί και να δίνει στοιχεία και πληροφορίες για διαμερίσματα οπού στοιβάζονται δεκάδες αλλοδαποί κάτω από άθλιες συνθήκες ή χώροι όπου μαζεύονται πολλοί μετανάστες και αποτελούν εστίες μόλυνσης.[2]

Αντίστοιχες πρακτικές, μικρότερης κλίμακας, έχουμε δει να συμβαίνουν κατά καιρούς και στους τοξικοεξαρτημένους, με τη μεταφορά των σημείων διακίνησης σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στην πόλη και την οριοθέτησή τους από την αστυνομία, τις επιχειρήσεις «σκούπα» και τις μαζικές συλλήψεις, αλλά και την – από τα πάνω – προώθηση συγκεριμένων προγραμμάτων αποτοξίνωσης έναντι άλλων.

Οι μετανάστες, οι τοξικοεξατημένοι και οι εκδιδόμενες  αποτελούν τις κοινωνικές ομάδες  που η μέχρι τώρα κατασταλτική τους διαχείριση γίνεται – και – με υγειονομικούς όρους. Επίσης, είναι και τα κομμάτια αυτά, που παραδοσιακά αποκλείονται από το δημόσιο σύστημα υγείας. Την παρούσα περίοδο, η αύξηση της ανεργίας και η συρρίκνωση του δημόσιου συστήματος υγείας αποκλείει όλο και περισσότερα τμήματα του πληθυσμού από την υγειονομική περίθαλψη. Έτσι, η ολοκληρωτική διαχείριση τμημάτων του πληθυσμού αποκτά και μια εξελικτική μορφή, όπου σιγά-σιγά στο πεδίο της μπαίνουν και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια.

Παράλληλα, διακρίνουμε και μια εργαλειακή χρήση των συνεχώς ανακαλυπτόμενων υγειονομικών βομβών στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ και καιρό, στο λεγόμενο «ιστορικό κέντρο» της Αθήνας εξελίσσεται μια διαδικασία ανάπλασης και εξευγενισμού. Ήδη, σε περιοχές όπως ο κεραμεικός και το γκάζι που υπέστησαν τη διαδικασία του gentrification, για να μετατραπούν σε ζώνες διασκέδασης και πολιτιστικής κατανάλωσης, διώχτηκαν μαζικά οι τότε κάτοικοί τους, κυρίως φτωχοί και μετανάστες. Έτσι, λοιπόν, και στο κέντρο της Αθήνας που είναι συγκεντρωμένοι πολλοί μετανάστες, καθώς και εκδιδόμενες και τοξικοεξαρτημένοι, η βιοπολιτική τους διαχείριση σχετίζεται άμεσα με τα σχέδια καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και την οικονομία του εγκλήματος στην περιοχή.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η υγεία αποτελεί ήδη – και στο μέλλον ακόμη περισσότερο – ένα πεδίο που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη μορφή που θα πάρει ο κοινωνικός ανταγωνισμός. Από τη μια το κράτος με τους υγεινομικούς/κατασταλτικούς μηχανισμούς του, η επιστήμη με την αέναη κατασκευή και οριοθέτηση του κανονικού και του πραγματικού, και τα αφεντικά που ενώ δεν δίνουν δεκάρα για κοινωνική ασφάλιση, η υγεία απλώνεται μπροστά τους ως ένα πεδίο επιχειρηματικότητας και παραγωγής κέρδους. Κι από την άλλη, όλοι εμείς, αποκλειόμενοι και αποκλεισμένοι από την εξασφάλιση της κοινωνικής μας αναπαραγωγής, χωρίς πρόσβαση στο σύστημα υγείας, που η υγεία εμφανίζεται απέναντι μας ως ιδεολογία και τεχνολογία ελέγχου. Δυο κόσμοι σε σύγκρουση.

Άρθρο 6
Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας

1. Από 1.1.2011 στο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ δημιουργείται Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), υπαγόμενο στη Διεύθυνση Αναπηρίας και Ιατρικής της Εργασίας της Διοίκησης ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, για την εξασφάλιση της ενιαίας υγειονομικής κρίσης όσον αφορά στον καθορισμό του βαθμού αναπηρίας των ασφαλισμένων όλων των ασφαλιστικών φορέων, συμπεριλαμβανομένου του Δημοσίου, καθώς και των ανασφάλιστων, για τους οποίους απαιτείται η πιστοποίηση της αναπηρίας. 
2. Στο ΚΕ.Π.Α. υπάγεται το Ειδικό Σώμα Ιατρών Υγειονομικών Επιτροπών Αναπηρίας του άρθρου 6 του ν. 2556/1997 (ΦΕΚ 270 Α ), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 152 του ν. 3655/2008 (ΦΕΚ 58 Α ). Στο Ειδικό Σώμα Ιατρών Υγειονομικών Επιτροπών εντάσσονται και ιατροί των λοιπών ΦΚΑ και του ΕΣΥ, μόνιμοι και Ι.Δ.Α.Χ., οποιασδήποτε ειδικότητας, εξαιρουμένων παιδιάτρων, ακτινολόγων, μικροβιολόγων και οδοντιάτρων. Ο Πίνακας των συμμετεχόντων ιατρών του ΕΣΥ καταρτίζεται από τον Διοικητή της οικείας Δ.Υ.ΠΕ.. Αντίστοιχοι Πίνακες των συμμετεχόντων ιατρών των ΦΚΑ αποστέλλονται από τους Διοικητές ή Προέδρους των φορέων στη Διεύθυνση Αναπηρίας και Ιατρικής της Εργασίας της Διοίκησης ΙΚΑ – ΕΤΑΜ. Οι ιατροί του Ειδικού Σώματος υποβάλλονται σε ειδική εκπαίδευση στο έργο των Υγειονομικών Επιτροπών σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2556/1997 (ΦΕΚ 270 Α ). Τα προγράμματα της ειδικής εκπαίδευσης εκπονούνται από τη Διεύθυνση Αναπηρίας και Ιατρικής της Εργασίας του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ και εγκρίνονται με απόφαση του Διοικητή του Ιδρύματος. Οι ιατροί, μετά την ειδική εκπαίδευση, αξιολογούνται από επταμελή επιτροπή, αποτελούμενη από:
α) Τον προϊστάμενο της Γενικής Διεύθυνσης Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Υπηρεσιών Υγείας ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, ως Πρόεδρο, με αναπληρωτή του τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων.
β) Τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Αναπηρίας και Ιατρικής της Εργασίας, με αναπληρωτή του τον προϊστάμενο της Υποδιεύθυνσης Υγειονομικής Υπηρεσίας του Περιφερειακού Υποκαταστήματος Απονομής Συντάξεων ΙΚΑ – ΕΤΑΜ Αθήνας.
γ) Έναν εκπρόσωπο του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (Π.Ι.Σ.), που υποδεικνύεται με τον αναπληρωτή του.
δ) Έναν εκπρόσωπο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρών ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, που υποδεικνύεται με τον αναπληρωτή του από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Επιστημονικού Υγειονομικού Προσωπικού (ΠΟΣΕΥΠ-ΙΚΑ).
ε) Έναν εκπρόσωπο που υποδεικνύεται από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑΜεΑ), με τον αναπληρωτή του.
στ) Τον προϊστάμενο του γραφείου Νομικού Συμβούλου του ΙΚΑΕ-ΤΑΜ, με τον αναπληρωτή του από την ίδια Υπηρεσία.
ζ) Έναν εκπρόσωπο του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ο οποίος προτείνεται από τον Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με τον αναπληρωτή του. 
3. Από το σύνολο των επιλεγμένων ιατρών καθορίζονται με δημόσια κλήρωση, ανά εξάμηνο, οι ιατροί που απαιτούνται για τη λειτουργία των Υγειονομικών Επιτροπών, ο αριθμός των οποίων ορίζεται με απόφαση του Διοικητή του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ και σύμφωνα με τις ανάγκες των Υγειονομικών Επιτροπών σε ιατρούς συγκεκριμένων ειδικοτήτων για τη λειτουργία των παραπάνω επιτροπών.
Έργο των Υγειονομικών Επιτροπών είναι: α) Ο καθορισμός του ποσοστού αναπηρίας για σύνταξη αναπηρίας. β) Ο χαρακτηρισμός ατόμων ως ΑΜεΑ. γ) Ο καθορισμός ποσοστού αναπηρίας για όλες τις κοινωνικές και οικονομικές παροχές ή διευκολύνσεις, για τις οποίες απαιτείται γνωμάτευση αναπηρίας και τις οποίες δικαιούνται από την πολιτεία τα άτομα με αναπηρία. 
4. Οι Υγειονομικές Επιτροπές προσδιορίζουν τα ποσοστά αναπηρίας σύμφωνα με τα οριζόμενα στον Κανονισμό Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (Κ.Ε.Β.Α.), όπως ισχύει κάθε φορά. Γραμματείς των Υγειονομικών Επιτροπών ορίζονται υπάλληλοι του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, των λοιπών Φ.Κ.Α. και του Δημοσίου. Για τη συγκρότηση των Υγειονομικών Επιτροπών Αναπηρίας των Επαρχιών, τη θέση του Προέδρου και των μελών καλύπτουν ιατροί του Ειδικού Σώματος, που μετακινούνται από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Σε περίπτωση που δεν καθίσταται δυνατή η συμμετοχή ιατρών του Ειδικού Σώματος ως μελών των Υγειονομικών Επιτροπών των Επαρχιών, μέλη ορίζονται, ύστερα από δημόσια κλήρωση, ιατροί που υπηρετούν σε κάθε υγειονομική μονάδα ή υποκατάστημα, ιατροί του ΕΣΥ και των ΦΚΑ από όμορους νομούς, εξαιρουμένων των παιδιάτρων, ακτινολόγων, μικροβιολόγων και οδοντιάτρων. Η κλήρωση διεξάγεται την ίδια ημέρα της συνεδρίασης της Υγειονομικής Επιτροπής. Για τη διαδικασία συγκρότησης και κάθε άλλη λεπτομέρεια σχετικά με τη λειτουργία των Υγειονομικών Επιτροπών Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Επαρχιών, ισχύουν τα οριζόμενα στο άρθρο 6 του ν. 2556/1997 (ΦΕΚ 270 Α ) όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 152 του ν. 3655/2008 (ΦΕΚ 58 Α ). 
5. Η ειδική αποζημίωση που προβλέπεται από τις διατάξεις των παραγράφων 7, 10 και 14 του άρθρου 6 του ν. 2556/1997 (ΦΕΚ 270 Α ), όπως τροποποιήθηκε με τις παραγράφους 11, 13, 14 του άρθρου 27 του ν. 3232/2004 και με τις παραγράφους 11 περ. γ’ του άρθρου 37 και 4 του άρθρου 152 των νόμων 3518/2006 και 3655/2008 αντίστοιχα για τους ιατρούς και τους εισηγητές των Υγειονομικών Επιτροπών, καθώς και για τους ιατρούς της Επιτροπής Δειγματοληπτικού Ελέγχου των Γνωματεύσεων, καταβάλλεται από τους Φορείς στους οποίους υπηρετούν, κατά παρέκκλιση των διατάξεων που ορίζονται στο πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 7 του ν. 3833/2010 (ΦΕΚ 40 Α ) και δεν υπερβαίνει τα προβλεπόμενα από το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 2 του άρθρου 7 του ιδίου νόμου. Για τις παρεχόμενες από τις Υγειονομικές Επιτροπές υπηρεσίες κρίσης αναπηρίας αποδίδεται στο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ από όλους τους ΦΚΑ και το Δημόσιο το ποσό που ορίζεται στη Φ40021/26407/205/2006 (ΦΕΚ 1829 Β ) υπουργική απόφαση. 
6. Καταρτίζεται μητρώο Ατόμων με Αναπηρία το οποίο τηρείται στη Διεύθυνση Αναπηρίας και Ιατρικής της Εργασίας του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης καθορίζεται ο τρόπος και τα κριτήρια κατάρτισης του μητρώου. 
7. Από 1.4.2011 καταργούνται όλες οι άλλες Επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας που λειτουργούν σήμερα στους ΦΚΑ, στις νομαρχίες και το Δημόσιο, με εξαίρεση τις Ανώτατες Υγειονομικές Επιτροπές, Στρατού (Α.Σ.Υ.Ε.), Ναυτικού (Α.Ν.Υ.Ε.), Αεροπορίας (Α.Α.Υ.Ε.), την Ανώτατη Υγειονομική Επιτροπή της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς και τις επιτροπές Απαλλαγών και τις Τριμελείς εξ ιατρών επιτροπές, οι οποίες εξακολουθούν να ασκούν τις αρμοδιότητές του.

Άρθρο 7
Ενιαίος Κανονισμός Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας

Το ποσοστό αναπηρίας που συνεπάγεται κάθε πάθηση ή βλάβη ή σωματική ή ψυχική ή πνευματική εξασθένιση ή η συνδυασμένη εμφάνιση τέτοιων παθήσεων ή βλαβών ή εξασθενήσεων, καθώς και οι υποτροπές αυτών, προκαθορίζεται για όλους τους Ασφαλιστικούς Φορείς και το Δημόσιο με εκατοστιαία αναλογία σε Ενιαίο Κανονισμό Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας, που εκδίδεται εντός εξαμήνου από τη δημοσίευση του νόμου αυτού, μετά από γνώμη Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής που συγκροτείται με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και στην οποία συμμετέχει υποχρεωτικά εκπρόσωπος που υποδεικνύεται από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑΜεΑ). Με την ίδια απόφαση καθορίζεται η σύνθεση των μελών της επιτροπής και η συγκρότησή της.
Η ανωτέρω Ειδική Επιστημονική Επιτροπή καθορίζει επίσης και τις παθήσεις για τις οποίες η διάρκεια της αναπηρίας των ασφαλισμένων καθορίζεται επ’ αόριστον, σύμφωνα με το άρθρο 16 του ν. 3846/2010 (ΦΕΚ 66 Α ) Από την έκδοση του νέου ενιαίου κανονισμού καταργείται ο Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (Κ.Ε.Β.Α.), καθώς και ο πίνακας καθορισμού σε εκατοστιαία αναλογία του βαθμού μείωσης της ικανότητας για εργασία του άρθρου 33 του ν. 1813/1988.
Ως την έκδοση του νέου Ενιαίου Κανονισμού η αναπηρία προσδιορίζεται, σύμφωνα με όσα σήμερα ισχύουν στον Κανονισμό εκτίμησης βαθμού Αναπηρίας του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ, η εφαρμογή του οποίου επεκτείνεται σε όλες τις Υγειονομικές Επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας, πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες που λειτουργούν στους ΦΚΑ, στις νομαρχίες και το Δημόσιο συμπεριλαμβανομένης και της Ανωτάτης Στρατού Υγειονομικής Επιτροπής (Α.Σ.Υ.Ε.), καταργούμενης κάθε άλλης αντίθετης γενικής ή ειδικής διάταξης. Αιτήσεις που έχουν υποβληθεί και εκκρεμούν ενώπιον όλων των ανωτέρω Υγειονομικών Επιτροπών θα κρίνονται σύμφωνα με τον ως άνω Κανονισμό. Από της εφαρμογής του Ενιαίου Κανονισμού οι Υγειονομικές Επιτροπές υποχρεούνται στις γνωματεύσεις τους να μνημονεύουν ρητά το σχετικό εδάφιο ή το συνδυασμό εδαφίων στα οποία ερείζεται ο προσδιορισμός του ποσοστού αναπηρίας.

Άρθρο 8
Οριστικοποίηση σύνταξης αναπηρίας των ασφαλισμένων από 1.1.1993

Η παράγραφος 3 του άρθρου 25 παρ. 3 του ν. 2084/1992 (ΦΕΚ 165 Α ) τροποποιείται ως ακολούθως: 
«3. Το δικαίωμα συνταξιοδότησης λόγω αναπηρίας, υφίσταται για όσο χρόνο ορίζεται από τις αρμόδιες Υγειονομικές Επιτροπές, παρατείνεται δε με τις ίδιες προϋποθέσεις ενώ δύναται να ελέγχεται αυτεπαγγέλτως οποτεδήποτε, με την υποβολή του συνταξιούχου σε ιατρική εξέταση από τις ανωτέρω επιτροπές. Οι συντάξεις λόγω αναπηρίας είναι οριστικές για τις περιπτώσεις των ασθενειών που προβλέπονται από ρητή διάταξη, μπορεί δε να είναι οριστικές, εφόσον οι υγειονομικές επιτροπές γνωματεύουν ότι η ανικανότητα είναι μόνιμη. Οι προσωρινές συντάξεις λόγω αναπηρίας καθίστανται οριστικές, μετά και την τελική γνωμάτευση των αρμόδιων Υγειονομικών Επιτροπών εφόσον:
α) Ο συνταξιούχος έχει συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας του και χρόνο συνταξιοδότησης επτά (7) ετών συνεχώς, κατά τη διάρκεια των οποίων υποβλήθηκε σε τρεις τουλάχιστον εξετάσεις από τις οικείες υγειονομικές επιτροπές.
β) Ο συνταξιούχος έχει συμπληρώσει το 60ό έτος της ηλικίας του και χρόνο συνταξιοδότησης πέντε (5) ετών συνεχώς, κατά τη διάρκεια των οποίων υποβλήθηκε σε δύο τουλάχιστον εξετάσεις από τις οικείες υγειονομικές επιτροπές.»

Άρθρο 9
Προϋπάρχουσα αναπηρία

Ο ασφαλισμένος δικαιούται συντάξεως αναπηρίας έστω και αν η πάθηση ή βλάβη ή εξασθένιση σωματική ή πνευματική είναι προγενέστερη της υπαγωγής του στην ασφάλιση εφόσον καθίσταται ανίκανος για την εργασία του λόγω ουσιώδους επιδείνωσης και πληροί τις προϋποθέσεις που ορίζουν οι διατάξεις που αφορούν το φορέα στον οποίο ασφαλίζεται.

Κάλεσμα για τη δημιουργία πρωτοβουλίας συντροφισσών και συντρόφων

σχετικά με την ψυχική υγεία στις πολιτικές διαδικασίες.

Η πρωτοβουλία για το κάλεσμα πάρθηκε μετά από εμπειρίες και συζητήσεις  τόσο μέσα στην ομάδα όσο και εκτός αυτής. Πρόκειται για ένα ζήτημα αρκετά περίπλοκο που δεν αφορά μόνο μια χούφτα ανθρώπων, οι οποίοι με έναν τρόπο ασχολούνται ήδη με αυτό. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε πως μια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να ξεκινήσει μόνο από περισσότερο κόσμο, με τον οποίο κινούμαστε μαζί και μας απασχολούν κοινά ερωτήματα.

Το θέμα με το οποίο ασχοληθήκαμε μέσα σε αυτές  τις συζητήσεις πιο συγκεκριμένα είναι η δυσκολία συμμετοχής που (ανα)γεννάται μέσα στους κόλπους του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού-αυτόνομου χώρου για κάθε άτομο που ζει (αντιλαμβανόμενο ή μη) ένα ψυχικό πόνο. Η δυσκολία, δηλαδή, του να συμμετέχεις ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που περιλαμβάνονται στις εκάστοτε πολιτικές ατζέντες (από τις συνελεύσεις μέχρι το δρόμο).  Αναγνωρίζουμε ότι τα ψυχικά προβλήματα δεν περιορίζονται μόνο σε μια παρεμπόδιση στο επίπεδο λειτουργικότητας, που ορίζεται στο πλαίσιο παραγωγής-κατανάλωσης, αλλά μπορούν να έχουν επιπτώσεις στις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου, να εμποδίζουν δραστηριότητες, να επιβαρύνουν την καθημερινότητα -αλλά και να επιβαρύνονται από αυτήν- με ένα φορτίο οδύνης, εν δυνάμει μη διαχειρίσιμο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσουμε και το πολιτικό πεδίο ως κατεξοχήν πεδίο επιλογών, αυτοκαθορισμού και συλλογικής διαχείρισης. Επομένως, θεωρούμε ότι η δυσκολία ή αδυναμία συμμετοχής κάθε υποκειμένου δεν αποτελεί μια κατάσταση την οποία δημιουργεί το ίδιο από μόνο του, αλλά είναι διαδραστική με αρκετούς παράγοντες, από τα υπόλοιπα υποκείμενα, μέχρι τις ίδιες τις πολιτικές δομές, τις πολιτικές διαδικασίες και τις νοοτροπίες των υποκειμένων. Μέσα από την κατάθεση κοινών και μη εμπειριών, καταλήξαμε σε μια προβληματική, η οποία έχει να κάνει με τη σχέση του «χώρου» με ζητήματα «ψυχικής υγείας» και την αδυναμία τόσο του ίδιου του «χώρου» όσο και των ανθρώπων που έχουν ζητήματα να τα επικοινωνήσουν. Στην ουσία, αυτό είναι και το επίδικο θέμα αυτού του εγχειρήματος.

Ο ίδιος ο «χώρος» και οι νοοτροπίες που τον διακατέχουν δεν είναι ξεκομμένες από το κοινωνικό περιβάλλον και δεν μπορούν να αναγνωσθούν εκτός αυτού. Από τη στιγμή, που το κυρίαρχο μοντέλο, από τον ορισμό της υγείας μέχρι τις θεραπείες και την ατομική προσέγγιση που τις διαπερνά, λειτουργεί εντελώς χρηστικά και φορμαλιστικά, τα όρια της ανάγνωσης της ψυχικής υγείας δεν μπορούν να διαφέρουν σε οποιοδήποτε σχηματισμό. Εν ολίγοις, ακόμα και ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι σε θέση να διαχειριστούν την τρέλα ή την «παραξενιά» του καθενός και της καθεμίας, μόνο με τη διακήρυξη του ριζοσπαστισμού τους.

Άλλωστε, οι νοοτροπίες και οι δομές αλλάζουν μόνο όταν το «άλλο»
αναγνωρίζει και αντιμετωπίζει την βαρβαρότητα του «κυρίαρχου». Η μη αναγνώριση του ψυχολογικού μέσα στον χώρο, αποτελεί ένα θέμα που συνδέεται με συγκεκριμένες νοοτροπίες που κυριαρχούν τόσα χρόνια σε αυτόν: με σεξιστικές στάσεις, με δυναμικές πείρας και εμπειριών, με καταστάσεις ρόλων. Επιπλέον, πέρα από τα υποκείμενα, συνδέεται με γενικότερα πλαίσια, έχει να κάνει, δηλαδή, και με τις ίδιες τις διαδικασίες που επιτρέπουν, συντηρούν και, πολλές φορές, ενισχύουν τις προαναφερόμενες συμπεριφορές.

Για παράδειγμα, ένας σύντροφος, ο οποίος ζει με φοβίες ή άγχος (άσχετα με το αν αυτές δημιουργήθηκαν μέσα σε πολιτικές διαδικασίες ή όχι), είναι αναγκασμένος να ζει με το φόβο και το άγχος  της απόρριψης ή της άτυπης περιθωριοποίησης του μέσα στο ίδιο το πολιτικό του περιβάλλον. Παράλληλα, βρίσκεται σε ανήμπορη θέση να εξηγήσει και να καταθέσει τους προβληματισμούς του, κυρίως λόγω της μη κατανόησης από την πλευρά των υπολοίπων.  Στις περιπτώσεις κρίσεων ή και διαταραχής πανικού, η ίδια η κατάσταση υποβιβάζεται σε δειλία ή φόβο. Τώρα, αν στη θέση του συντρόφου βάζαμε μια συντρόφισσα, τα πράγματα είναι πιο εύκολα.. Είναι γυναίκα.

Ακολουθώντας τις παραπάνω σκέψεις και αντιλαμβανόμενοι την απουσία μιας συζήτησης στο εσωτερικό του ίδιου του χώρου, σκεφτήκαμε πως μια πρώτη επικοινωνία με άλλα άτομα που έχουν μια άμεση ή και έμμεση σχέση με το ψυχολογικό ζήτημα θα ήταν κάτι παραπάνω από θεμιτή. Επιπλέον, η συζήτηση και η αναζήτηση των αιτιών, που τόσα χρόνια το ζήτημα της ψυχικής υγείας υποβιβάζεται μέσα στον ίδιο τον χώρο, δεν είναι ούτε «αρμοδιότητα» μόνο μιας πολιτικής ομάδας που ασχολείται με την ψυχική υγεία, ούτε των ειδικών. Παράλληλα, δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά τους «ασθενείς» ή κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο συλλογικής διαχείρισης και δυναμικής. Προφανώς, δεν περιμένουμε ούτε προκρίνουμε μια όαση για το διαφορετικό μέσα στους κόλπους του χώρου, αλλά παλεύουμε συλλογικά για την διάρρηξη του ετεροκαθορισμού και της ίδιας της κανονικότητας στο σύνολο της κοινωνίας.

Με αυτή την λογική -και διευκρινίζοντας πως ως delirium, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε αυτό το εγχείρημα και με την εκκίνηση αυτού, δε συμμετέχουμε σε αυτό ως ομάδα αλλά ως άτομα- σας καλούμε σε κλειστή συζήτηση σε χρόνο που θα καθορίσουμε από κοινού.

Delirium

 απόπειρες παρέκκλισης…